سلام.
ميگن تا وقتي آدم يه چيزو بدست نياورده كلي ذوقش داره و كلي براش مهم و با ارزشه اما بعد كه بدستش مياره يه مدت كه ميگذره براش عادي ميشه وديگه مث اولا براش مهم نيست...
من پارسال با سمانه دوست شدم و خيليم خدامو بخاطر اين دوستي شكر ميكردم ولي جالبه حالا كه يك ساله گذشته و ديگه بايد برام عادي شده باشه هنوزم بعضي وقتا كه سمانه رو از دور ميبينم با خودم ميگم واي چرا من دوباره اينجوري شدم...؟!! يه حسي بهم ميگه اونيكه داره ميادو خيلي دوسش دارم كاش ميشد باهاش دوست شم بعد ميخندم ميگم ديوونه مگه باهاش دوست نيستي؟!!
بعد كه مياد جلو و باهاش سلام ميكنم روي خودم نميارم ولي همين كه سرشو برميگردونه دلم شروع ميكنه به تنگ شدن... نميدونم چيه؟ يه حسه خيلي بديه يني خوبها ولي خيلي اذيتم ميكنه دلم ميخواد از خودم فرار كنم ميگم كاش اصلا نديده بودمش ولي باز به خودم ميگم ديوونه مگه تو هموني نيستي كه كه هرروز لحظه شماري ميكني تا ببينيش؟!!
دلم ميخواد برم باهاش بحرفم اما ميترسم...از اين ميترسم كه شايد الان حوصلمو نداشته باشه يا اصلا حرف من چه ارزشي ميتونه براش داشته باشه...خلاصه نميرمو بازم دلم ميگيره..
نميخوام ذهن اونم مث من درگير شه مخصوصا امسال كه كنكورم داره نميخوام مجبورش كنم،دوس ندارم باهاش حرف بزنم،دوس ندارم كنارش باشم اينا اصلا مهم نيست مهم اون وقتيه كه ميبينم داره ميخنده و خوشحاله من فقط عاشق اينم.. بعدش با تمام وجودم ميگم مرسي خدا.... موفقيت و شاد بودن سمانه آرزوي منه و تو هميشه آرزوي منو برآورده ميكني بقيش اصلا برام مهم نيست
تنها چيزي كه واسه خودم ميخوام اينه كه منو دوست خودش بدونه يه دوست كه هميشه براش وقت داره و هميشه ميتونه روش حساب كنه فقط همين ديگه هيچي ازش نميخوام
خدايا خودت ميدوني چي ميخوام پس باز مثل هميشه برآورشون كن راستي خدا هواي جيگرطلاي منم داشته باش...

باي باي